آناتومی دستگاه تناسلی مردان

کیسه بیضه اندامی کیسه مانند است که از پوست و ماهیچه ها ساخته شده و بیضه ها را در خود جای داده است. در ناحیه زیر تناسلی در ناحیه شرمگاهی قرار دارد. کیسه بیضه از 2 کیسه کنار هم تشکیل شده است که در هر کیسه یک بیضه قرار دارد. ماهیچه های صافی که کیسه بیضه را تشکیل می دهند به آن اجازه می دهد فاصله بین بیضه ها و بقیه بدن را تنظیم کند. هنگامی که بیضه ها برای حمایت از اسپرم زایی بیش از حد گرم می شوند، کیسه بیضه شل می شود تا بیضه ها را از گرمای بدن دور کند. برعکس، کیسه بیضه منقبض می‌شود تا بیضه‌ها را به گرمای هسته بدن نزدیک‌تر کند، وقتی دما به زیر محدوده ایده‌آل برای اسپرم‌زایی کاهش می‌یابد.

بیضه ها

2 بیضه که به نام بیضه نیز شناخته می شود، غدد جنسی مردانه هستند که مسئول تولید اسپرم و تستوسترون هستند. بیضه‌ها اندام‌های غده‌ای بیضوی به طول ۱.۵ تا ۲ اینچ و قطر یک اینچ هستند. هر بیضه در داخل کیسه مخصوص خود در یک طرف کیسه بیضه قرار دارد و توسط طناب اسپرماتیک و عضله کرمستر به شکم متصل می شود. عضلات کرمستر همراه با کیسه بیضه منقبض و شل می شوند تا دمای بیضه ها را تنظیم کنند. داخل بیضه ها به بخش های کوچکی تقسیم می شود که لوبول نامیده می شوند. هر لوبول شامل بخشی از لوله منی ساز است که با سلول های اپیتلیال پوشانده شده است. این سلول‌های اپیتلیال حاوی سلول‌های بنیادی زیادی هستند که از طریق فرآیند اسپرم‌زایی، تقسیم می‌شوند و سلول‌های اسپرم را تشکیل می‌دهند.

اپیدیدیم

اپیدیدیم محل ذخیره اسپرم است که اطراف لبه فوقانی و خلفی بیضه ها می پیچد. اپیدیدیم از چند فوت لوله های بلند و نازک تشکیل شده است که به طور محکم به شکل یک توده کوچک پیچیده شده اند. اسپرم تولید شده در بیضه ها قبل از انتقال از طریق اندام های تناسلی مردانه به سمت اپیدیدیم حرکت می کند تا بالغ شود . طول اپیدیدیم آزاد شدن اسپرم ها را به تاخیر می اندازد و به آنها فرصت می دهد تا بالغ شوند.

طناب های اسپرماتیک و مجرای دفرنس

در داخل کیسه بیضه، یک جفت طناب اسپرماتیک بیضه ها را به حفره شکمی متصل می کند. طناب های اسپرماتیک حاوی مجرای دفران به همراه اعصاب، سیاهرگ ها، شریان ها و عروق لنفاوی هستند که از عملکرد بیضه ها پشتیبانی می کنند.

مجرای دفران ، که به عنوان مجرای دفران نیز شناخته می شود، یک لوله عضلانی است که اسپرم را به سمت بالا از اپیدیدیم به داخل حفره شکمی به سمت مجرای انزال می برد. قطر مجرای دفران بیشتر از اپیدیدیم است و از فضای داخلی خود برای ذخیره اسپرم بالغ استفاده می کند. ماهیچه های صاف دیواره های مجرای دفران برای حرکت اسپرم به سمت مجرای انزال از طریق پریستالسیس استفاده می شود.

وزیکول سمینال

وزیکول های منی یک جفت غدد برون ریز توده ای هستند که مقداری از قسمت مایع مایع منی را ذخیره و تولید می کنند. وزیکول های منی حدود 2 اینچ طول دارند و در خلف مثانه و جلوی راست روده قرار دارند. مایع تولید شده توسط وزیکول های منی حاوی پروتئین و مخاط است و دارای pH قلیایی است تا به اسپرم کمک کند در محیط اسیدی واژن زنده بماند. این مایع همچنین حاوی فروکتوز برای تغذیه سلول های اسپرم است به طوری که آنها به اندازه کافی زنده می مانند تا تخمک را بارور کنند.

مجرای انزالی

مجرای دفران از پروستات می گذرد و در ساختاری به نام مجرای انزالی به مجرای ادرار می پیوندد. مجرای انزال شامل مجاری از وزیکول های منی نیز می باشد. در حین انزال، مجرای انزال باز شده و اسپرم و ترشحات وزیکول های منی را به داخل مجرای ادرار دفع می کند.

مجرای ادرار

مایع منی از مجرای انزال از طریق مجرای ادرار که یک لوله عضلانی به طول 8 تا 10 اینچ است، به قسمت بیرونی بدن می رسد. مجرای ادرار از پروستات می گذرد و به روزنه خارجی مجرای ادرار که در نوک آلت تناسلی قرار دارد ختم می شود. ادرار خروجی از بدن از مثانه نیز از مجرای ادرار عبور می کند.

پروستات

پروستات غده اگزوکرین به اندازه گردو است که با انتهای تحتانی مثانه هم مرز است و مجرای ادرار را احاطه می کند. پروستات بخش بزرگی از مایع تشکیل دهنده منی را تولید می کند. این مایع به رنگ سفید شیری است و حاوی آنزیم ها، پروتئین ها و سایر مواد شیمیایی برای حمایت و محافظت از اسپرم در هنگام انزال است. پروستات همچنین حاوی بافت ماهیچه صاف است که می تواند برای جلوگیری از جریان ادرار یا مایع منی منقبض شود.

متأسفانه پروستات نیز مستعد ابتلا به سرطان است. خوشبختانه، آزمایش سلامت DNA می تواند به شما بگوید که به دلیل ژن های BRCA1 و BRCA2 در معرض خطر ژنتیکی بالاتری برای ابتلا به سرطان پروستات هستید یا خیر.

غدد کاوپر

غدد کاوپر که به عنوان غدد بولبورترال نیز شناخته می شوند، یک جفت غدد برون ریز به اندازه نخود هستند که در پایین پروستات و جلوی مقعد قرار دارند. غدد Cowper یک مایع قلیایی نازک را به مجرای ادرار ترشح می کند که مجرای ادرار را روان می کند و اسید ادرار باقیمانده در مجرای ادرار پس از ادرار را خنثی می کند. این مایع در هنگام برانگیختگی جنسی قبل از انزال وارد مجرای ادرار می شود تا مجرای ادرار را برای جریان مایع منی آماده کند.

آلت تناسلی

آلت تناسلی اندام جنسی خارجی مردانه است که بالاتر از کیسه بیضه و پایین تر از ناف قرار دارد . آلت تناسلی تقریباً استوانه ای شکل است و شامل مجرای ادرار و دهانه خارجی مجرای ادرار است. پاکت های بزرگ بافت نعوظ در آلت تناسلی به آن اجازه می دهد تا با خون پر شود و نعوظ شود. نعوظ آلت تناسلی باعث افزایش سایز و کدر شدن آن می شود. عملکرد آلت تناسلی این است که منی را در حین رابطه جنسی وارد واژن می کند. آلت تناسلی علاوه بر عملکرد تولید مثلی، امکان دفع ادرار را از طریق مجرای ادرار به قسمت بیرونی بدن نیز فراهم می کند.

اختلال نعوظ یک مشکل شایع تولید مثل است. در هر دهه از زندگی مردان، تقریباً درصدی معادل از همسالان را تحت تأثیر قرار می دهد. به عنوان مثال، تقریباً 20٪ از مردان در دهه 20 زندگی خود درجه ای از اختلال نعوظ را تجربه می کنند. این میزان به 30٪ از مردانی که علائم ED را در 30 سالگی تجربه می کنند، و 50٪ از مردان در 50 سالگی (و غیره) افزایش می یابد. از آنجا که بسیار رایج است، جامعه پزشکی با روش‌های راحت‌تر برای درمان ED پاسخ داده است.

منی

منی مایعی است که توسط مردان برای تولید مثل جنسی تولید می شود و در حین رابطه جنسی از بدن خارج می شود. منی حاوی اسپرم، گامت های تولید مثلی مردانه، همراه با تعدادی مواد شیمیایی معلق در یک محیط مایع است. ترکیب شیمیایی مایع منی به آن قوام ضخیم و چسبناک و pH کمی قلیایی می دهد. این ویژگی ها به اسپرم کمک می کند تا از تولید مثل حمایت کند و به اسپرم کمک می کند تا پس از مقاربت در داخل واژن باقی بماند و محیط اسیدی واژن را خنثی کند. در مردان بالغ سالم، مایع منی حاوی حدود 100 میلیون سلول اسپرم در هر میلی لیتر است. این سلول های اسپرم تخمک ها را در داخل لوله های فالوپ ماده بارور می کنند .

فیزیولوژی دستگاه تناسلی مرد

اسپرماتوژنز

اسپرماتوژنز فرآیند تولید اسپرم است و در بیضه ها و اپیدیدیم مردان بالغ انجام می شود. قبل از بلوغ، به دلیل عدم وجود محرک های هورمونی، اسپرم زایی وجود ندارد. در دوران بلوغ، اسپرم زایی زمانی شروع می شود که هورمون لوتئینه کننده (LH) و هورمون محرک فولیکول (FSH) تولید می شود. LH باعث تولید تستوسترون توسط بیضه ها می شود در حالی که FSH باعث بلوغ سلول های زایا می شود. تستوسترون سلول‌های بنیادی بیضه‌ها را که به نام اسپرماتوگونیوم شناخته می‌شوند، تحریک می‌کند تا فرآیند تبدیل شدن به اسپرماتوسیت را طی کنند. هر اسپرماتوسیت دیپلوئیدی فرآیند میوز I را طی می کند و به 2 اسپرماتوسیت ثانویه هاپلوئید تقسیم می شود. اسپرماتوسیت های ثانویه از طریق میوز II عبور می کنند تا 4 سلول اسپرماتید هاپلوئید را تشکیل دهند. سپس سلول‌های اسپرماتید فرآیندی به نام اسپرم‌زایی را طی می‌کنند که در آن یک تاژک رشد می‌کند و ساختار سر اسپرم را توسعه می‌دهد. پس از تولید اسپرم، سلول در نهایت یک سلول اسپرم یا اسپرم است. اسپرم ها در اپیدیدیم رها می شوند و در آنجا بلوغ خود را کامل می کنند و به تنهایی قادر به حرکت می شوند.

لقاح

لقاح فرآیندی است که طی آن یک اسپرم با یک تخمک یا سلول تخمک ترکیب می شود و یک زیگوت بارور شده تولید می کند. اسپرم آزاد شده در هنگام انزال ابتدا باید از طریق واژن و رحم شنا کند و وارد لوله های فالوپ شود که در آنجا ممکن است تخمک پیدا کنند. پس از مواجهه با تخمک، اسپرم باید در لایه های بیرونی تاج رادیاتا و زونا پلوسیدا تخمک نفوذ کند. اسپرم حاوی آنزیم هایی در ناحیه آکروزوم سر است که به آنها اجازه می دهد به این لایه ها نفوذ کنند. پس از نفوذ به داخل تخمک، هسته‌های این سلول‌های هاپلوئید با هم ترکیب می‌شوند و یک سلول دیپلوئیدی به نام زیگوت را تشکیل می‌دهند. سلول زیگوت تقسیم سلولی را برای تشکیل جنین آغاز می کند.

 بیضه ها از طریق طناب های اسپرماتیک به اندام های حیاتی حفره شکمی بدن متصل می شوند. اعصاب، رگ های خونی و رگ های لنفاوی از طریق طناب های اسپرماتیک برای حمایت از بیضه ها حرکت می کنند. مجرای دفران نیز از طناب اسپرماتیک عبور می کند و اسپرم را از بیضه ها به سمت پروستات و مجرای ادرار می برد. عضله کرمستر اطراف قسمت بیرونی طناب اسپرماتیک می‌پیچد تا بیضه‌ها را به بدن نزدیک‌تر کند یا به آن‌ها اجازه دهد تا پایین بیایند.

بیضه ها توسط tunica vaginalis، امتداد صفاق شکم، و tunica albuginea، غلاف محکم و محافظ از بافت همبند متراکم نامنظم پیچیده می شوند. هر بیضه با انواژیناسیون تونیکا آلبوژینیا تقسیم می شود که آن را به چند صد بخش کوچک به نام لوبول تقسیم می کند. هر لوبول حاوی چندین لوله مارپیچ محکم به نام لوله های اسپرم ساز است.

دیواره‌های لوله‌های منی‌ساز حاوی سلول‌های زاینده، سلول‌های سرتولی و سلول‌های لیدیگ هستند که عملکرد بیضه‌ها را انجام می‌دهند. میلیون‌ها سلول زاینده در دیواره‌های لوله‌های منی‌ساز تکثیر و تمایز می‌یابند تا اسپرماتوسیت‌ها را از شروع بلوغ تا زمان مرگ تولید کنند. اسپرماتوسیت ها به اسپرماتیدها و در نهایت به اسپرماتوزوا یا سلول های اسپرم تبدیل می شوند. سلول‌های اسپرم نابالغ توسط سلول‌های سرتولی حمایت و محافظت می‌شوند، زیرا طول لوله‌های اسپرم‌ساز را طی می‌کنند و به آرامی بالغ می‌شوند. سلول‌های لیدیگ در انتهای لوله‌های منی‌ساز، هورمون مردانه تستوسترون را تولید می‌کنند که ویژگی‌های جنسی ثانویه مرتبط با مردان را تولید می‌کند.

هر اسپرم تولید شده توسط بیضه ها حدود هفتاد و دو روز طول می کشد تا بالغ شود و بلوغ آن توسط تعامل پیچیده ای از هورمون ها کنترل می شود. کیسه بیضه دارای یک ترموستات داخلی است که بیضه ها و اسپرم ها را در دمای مناسب نگه می دارد. شاید تعجب آور باشد که بیضه ها باید در چنین مکان آسیب پذیری خارج از بدن قرار گیرند، اما در داخل برای آنها خیلی گرم است. اسپرماتوژنز به دمایی نیاز دارد که سه تا پنج درجه فارنهایت کمتر از دمای بدن باشد. اگر از بیرون خیلی خنک شود، عضله کرمستر منقبض می شود تا بیضه ها را برای گرما به بدن نزدیک کند.